Tου Ειρηναίου Μαράκη στον Αγώνα της Κρήτης
Ένα χρόνο λειτουργίας και δράσης στα κινηματικά ζητήματα της πόλης μας συμπλήρωσε η Κοινωνική Κουζίνα Χανίων, που αποτελεί ώριμο τέκνο της οργής και της αγανάκτησης χιλιάδων συμπολιτών μας που βγήκαν στις πλατείες πέρσι το καλοκαίρι ενάντια στις εγκληματικά αντεργατικές πολιτικές της Τρόικας και των ντόπιων συνεργατών της.
Μάλιστα, ένα χρόνο μετά, η ειλικρινής διάθεση των συμμετεχόντων στην Κοινωνική Κουζίνα να προσφέρουν στον συνάνθρωπο, στην κοινωνία και στον αγώνα ενάντια σε κάθε είδους οικονομική και πολιτική καταπίεση ή η γόνιμη παρέμβαση τους ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή, τους έχουν καταστήσει διακριτό και πολύ χρήσιμο κομμάτι της κοινής αγωνίας για καλύτερες και δικαιότερες συνθήκες ζωής.
Η Κοινωνική Κουζίνα, παιδί της ανάγκης να στηθεί ένα δυναμικό δίκτυο αλληλεγγύης που θα στηρίζει άπορους συμπολίτες μας χωρίς κανένα διαχωρισμό θρησκείας ή καταγωγής, διοργάνωσε την Παρασκευή 14/6 γιορτή ενίσχυσης των συσσιτίων στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς με την παράσταση “Ο Καραγκιόζης σε Ρεμπέτικο Χαβά” του Νίκου Μπλαζάκη.
Μέσα σε ένα χρόνο από την έναρξη της δραστηριοποίησης της, αρχικά ως συσσίτιο των Αγανακτισμένων στην πλατεία Αγοράς και ύστερα στεγασμένη σε καλύτερο και ασφαλέστερο χώρο, η Κουζίνα αντιμετώπισε πλήθος προβλημάτων με επιτυχία, βασισμένη στην ενεργό συμπαράσταση χιλιάδων συμπολιτών μας αποδεικνύοντας το αλληλέγγυο πρόσωπο της πόλης μας ενάντια σε κάθε είδους καταστολή είτε από πλευράς κεντρικής διοίκησης, είτε από την πλευρά του, μέχρι το κόκκαλο, μνημονιακού Δήμου Χανίων.
Και δεν υπερβάλλω όταν γράφω για καταστολή. Η μάχη να εκδιωχθεί η Κουζίνα από το χώρο που στεγάζεται, είναι ανοιχτή. Να σημειώσω, για να αποφευχθούν και οι όποιες παρανοήσεις, ότι για να βρεθεί νέος καταλληλότερος χώρος, που ασφαλώς χρειάζεται απαιτείται οι άνθρωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να μην βλέπουν ανταγωνιστικά τις όποιες δράσεις που συμβάλλουν στην κοινωνική αναγκαιότητα των ημερών μας. Βέβαια, υπάρχει ριζική διαφορά αντιλήψεων για το πως θα παρεμβαίνουν οι πολίτες στα κοινά κι αυτό δυσκολεύει τα ζητήματα. Αλλά πάντα μπορεί να βρεθεί πεδίο συνεννόησης…
Η Κοινωνική Κουζίνα όμως δεν είναι το μόνο δίκτυο αλληλεγγύης στην πόλη μας. Σε κάθε πόλη και νομό δημιουργούνται τέτοια κέντρα και πρωτοβουλίες που αντιτάσσονται στην ανεδαφική και πολλές φορές υποκριτική “φιλανθρωπία” της Εκκλησίας, των αστικών ΜΜΕ και διάφορων δημόσιων φορέων. Αρκούν όμως αυτές οι προσπάθειες για να αντιμετωπίσουμε την ανελέητη κοινωνική λαίλαπα και την επίθεση στα δημοκρατικά μας δικαιώματα; Η απάντηση δεν είναι εύκολη αλλά θα επιχειρήσω να δώσω μια συνοπτική απάντηση, έχοντας ως κρατούμενο, την απαραίτητη στοιχειοθέτηση απαντήσεων πάνω στα ζητήματα επιβίωσης που τόσο δραματικά βάζει η οικονομική κρίση.
Τα “δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης”
Η Κοινωνική Κουζίνα όμως δεν είναι το μόνο δίκτυο αλληλεγγύης στην πόλη μας. Σε κάθε πόλη και νομό δημιουργούνται τέτοια κέντρα και πρωτοβουλίες που αντιτάσσονται στην ανεδαφική και πολλές φορές υποκριτική “φιλανθρωπία” της Εκκλησίας, των αστικών ΜΜΕ και διάφορων δημόσιων φορέων. Αρκούν όμως αυτές οι προσπάθειες για να αντιμετωπίσουμε την ανελέητη κοινωνική λαίλαπα και την επίθεση στα δημοκρατικά μας δικαιώματα; Η απάντηση δεν είναι εύκολη αλλά θα επιχειρήσω να δώσω μια συνοπτική απάντηση, έχοντας ως κρατούμενο, την απαραίτητη στοιχειοθέτηση απαντήσεων πάνω στα ζητήματα επιβίωσης που τόσο δραματικά βάζει η οικονομική κρίση.
Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα “δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης” ακόμα κι αν περάσουν σε ευρύτερες δραστηριότητες δεν έχουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν τα ουσιαστικά προβλήματα της κρίσης. Η κοινωνική ασφάλιση, η υπεράσπιση της δωρεάν δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης, το δίκτυο των παιδικών σταθμών, η φροντίδα των ηλικιωμένων, που αποτελούν απαραίτητα στοιχεία του “κοινωνικού κράτους”, είναι αποτέλεσμα των αγώνων που έχει δώσει η εργατική τάξη από τη δεκαετία του ’60 και ιδιαίτερα από τη μεταπολίτευση και μετά.
Όπως σημειώνει ο Λέανδρος Μπόλαρης : “οι ιδιωτικοποιήσεις, οι περικοπές, η επιβολή “κριτηρίων της αγοράς” σε μια σειρά οργανισμούς κοινής ωφέλειας ή πρόνοιας, είναι πλευρές της προσπάθειας που κάνει το αστικό κράτος για λογαριασμό της κυρίαρχης τάξης να μειώσει τον “κοινωνικό μισθό”, να βάλει τους εργάτες να πληρώνουν γι’ αυτές τις υπηρεσίες αυξάνοντας έτσι έμμεσα το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Η διάρκεια των επιθέσεων δείχνει, όμως ότι δεν είναι εύκολο ακόμα και για την πιο “ακραία” νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση να ξεθεμελιώσει αυτές τις κατακτήσεις. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά ο πιο σημαντικός είναι η πεισματική, σκληρή αντίσταση των εργατών σε αυτές τις επιθέσεις. Τα “δίκτυα αλληλεγγύης” δεν μπορούν καν να συγκριθούν σε μέγεθος και αποτελεσματικότητα με όλα όσα είχε κερδίσει η εργατική τάξη”.
Δεύτερο, υπάρχει ο υπαρκτός κίνδυνος τα “δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης” να αποτελέσουν την Κερκόπορτα μέσω της οποίας ένα κομμάτι της Αριστεράς μπορεί να εγκαταλείψει κάθε πραγματική μάχη στο κίνημα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, στις περικοπές και σε όλες τις επιθέσεις των καπιταλιστών.
Συμπερασματικά, και για να απαντήσω στο ερωτημά μου, τα “δίκτυα αλληλεγγύης” χρειάζεται να συνδεθούν άμεσα με την οργανωμένη δύναμη και παρέμβαση της εργατικής τάξης ενάντια στην αποδόμηση του “κοινωνικού κράτους” και τη φασιστική απειλή ώστε να είναι νικηφόρος η αντίσταση μας.
Πιστεύω, ότι η Κοινωνική Κουζίνα και οι συναγωνιστές που την αποτελούν, κινούνται προς την κατεύθυνση της ενωτικής δράσης και ότι πρέπει να στηρίξουμε τη δράση τους που δεν υπακούει στη λογική της αγοράς και του κέρδους και να οργανώσουμε από σήμερα τις νέες καθημερινές μάχες μας.
17.9.12
17.9.12
